COLUMN
NIEYA VAN NIE

Terug van weggeweest

30 maart 2023

Ik ben een tijdje weggeweest. Het voelt als een eeuwigheid. In mijn afwezigheid is er een oorlog uitgebroken tussen Oekraïne en Rusland, neemt AI zoals ChatGPT de halve onderwijswereld over en is de coronapandemie officieel beëindigd. Dit alles gebeurde terwijl ik bezig was met het afronden van mijn opleiding en het inpakken van mijn spullen om te emigreren naar Aruba met mijn man en mijn hond.

Het afronden van mijn opleiding is, op één herkansing na, helemaal goed verlopen. Terwijl ik alles in dozen inpakte (die een lange tocht over de Atlantische Oceaan zouden gaan afleggen), werkte ik aan mijn afstudeeropdracht. Voor de emigratie moest er nog veel gebeuren. Mijn hond moest zijn vaccinaties krijgen, het huurhuis moest vlekkeloos opgeleverd worden, alle meubels die we niet mee zouden nemen moesten worden verkocht en ik moest afscheid nemen van vrienden en familie die ik een tijdje niet meer zou zien.

Als iemand zegt dat emigreren makkelijk is, dan liegt ‘ie. Het is niet makkelijk. En dan heb ik het niet eens over het afscheid nemen, maar vooral over alle administratieve rompslomp die erbij komt kijken. Ik heb nog nooit zoveel wildvreemde mensen over de vloer gehad als in de laatste drie maanden van ons verblijf in Nederland. Facebook Marketplace, Marktplaats, Get rid of it Etten-Leur… noem maar op. Voor bijna elk object in het huis heeft er wel een advertentie op het internet gestaan. Dat trekt allemaal wildvreemde mensen aan. Mensen die wel voor drie euro je servies willen komen ophalen, gratis je schuur leeg willen halen of je magnetron wel over willen nemen voor tien euro. Of mensen die onder bewind staan en ‘graag de stoelen willen reserveren tot wanneer de bewindvoerder weer geld heeft overgemaakt’. Wat een gedoe allemaal. Uiteindelijk is het wel gelukt om alles in ons huis te verkopen, op de 10 dozen na die wij verscheept hebben.

De laatste paar dagen sliepen wij in een industrieel huis, zoals ik dat chique noemde. Het was allesbehalve chique. Het had wel een aantal eigenschappen van de populaire ‘industriële look’; ruwe materialen, minimalistisch en zeeën van ruimte. Er waren genoeg ruwe materialen te zien omdat wij al het laminaat uit het huis hadden gesloopt. Het huis moest kaal opgeleverd worden. De betonnen vloer die overbleef na het slopen van het laminaat, droeg bij aan de industriële stijl. Het huis was ook minimalistisch omdat er gewoon niks meer in zat. Wanneer ik zeg niks, bedoel ik ook letterlijk niks. Geen oven, geen koelkast, geen magnetron. De laatste week in Nederland bestond dus uit afhaalmaaltijden en wegwerpbordjes. De zeeën van ruimte merkte ik pas toen alles uit het huis was en elke kamer zo erg echode dat ik zelfs de scheetjes van mijn hond kon horen galmen in de kamer.

We hebben onze laatste week doorgebracht op opblaasbare luchtbedjes in de woonkamer, met onze afhaalmaaltijden en geïmproviseerde televisie (lees: een laptop met Ziggo Go). Dat was het allemaal wel meer dan waard, omdat wij eind juli naar Aruba zijn geëmigreerd. Het eiland waar ik ben geboren en de plek waar mijn man verliefd op is geworden. Hallo Aruba, ik ben terug van weggeweest.